รวยชั่วข้ามคืน ตอนที่ 1 ส่งดูเร็กให้แฟนสาว

เวลาสามทุ่มกว่าๆ ฝนกำลังตกหนัก มีร้านค้าเล็กๆ ชื่อร้านเทียนซีอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย

"สวัสดีครับ ร้านค้าเทียนซีครับ"

"ฉันขอดูเร็กซ์หนึ่งกล่อง ทิชชูสองห่อ แล้วช่วยมาส่งที่ห้อง 1302 โรงแรมเชอราตันข้างแม่น้ำหนาน ด่วนเลยนะคะ"

เมื่อสายตัดไป ฉินหลั่ง ก็ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย คนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างไม่รู้จักเตรียมของให้พร้อมก่อน ให้ตายสิ! มีแต่พวกฟืนผุทั้งนั้น

ฉินหลั่ง หยิบของที่ลูกค้าสั่งในร้านจนครบ แล้วสวมเสื้อกันฝน ขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า ไปส่งของที่โรงแรมเชอราตันที่อยู่ข้างแม่น้ำหนาน

เมื่อขับผ่านถนนที่มีทางน้ำไหล รถมอเตอร์ไซค์ก็ลื่นล้มโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทั้งกางเกง และรองเท้าเปียกน้ำไปหมด สกปรก มอมแมมไปหมด สภาพน่าอนาถนัก ยังดีที่สินค้าไม่เปียกน้ำไปด้วย ฉินหลัง ไม่รอช้า พยุงรถขึ้นมาแล้วเรียบขับไปส่งของให้ลูกค้า

เมื่อถึงหน้าห้อง 1302 ฉินหลั่ง ก็เคาะประตู และประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว

"สวัสดีครับ ของที่สั่ง..." พูดยังไม่ทันจบประโยค ฉินหลั่ง ก็นิ่งอึ้งไป ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือ เส้เหวินจิ้ง แฟนสาวของ ฉินหลั่ง นั้นเอง!

"เหวิน... เหวินจิ้น ทำไมถึงเป็นเธอ" ฉินหลั่ง มอง เส้เหวินจิ้ง อย่างไม่อยากเชื่อสายตา จนถึงตอนนี้ ในสมองของเขาก็ยังสับสนอยู่

"ทำไมคนส่งของถึงเป็นนายล่ะ" เส้เหวินจิ้น ตกใจกระตุกวูบ ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ในสมองมีเสียงดังหึ่งๆ จู่ๆ ทุกอย่างก็สับสนวุ่นวายไปหมด

"มีอะไรหรอ" เสียงผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังเดินออกมาจากในห้อง บนตัวสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเหมือนกัน กับ เส้เหวินจิ้ง เท้าสวมรองเท้าแตะ ฉินหลั่ง รู้จักเขา จูจี้เหวิน เป็นดาวเด่น ของคณะเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยจีนหลิง เคยได้ยินมาว่าเป็นคนเจ้าชู้มาก

"แกกล้ามายุ่งกับแฟนฉันหรอ..." ฉินหลั่ง ไม่สามารถอดกลั้นความโกรธที่อยู่ในจิตใจได้ เตรียมพุ่งเข้าไปต่อยหน้า จูจี้เหวิน

"หยุดนะ" เส้เหวินจิ้น เข้าไปขวางหน้า ฉินหลั่ง หลังจากเรียกสติกลับมาได้ เธอก็สงบนิ่งได้อย่างรวดเร็ว ในเมื่อ ฉินหลั่ง รู้แล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกต่อไป เปิดเผยออกไปเลยดีกว่า

เส้หวินจิ้น ตะคอกใส่ ฉินหลั่ง ด้วยเสียงแหลมคม "เราเลิกกันเถอะ!"

"เลิกกันเถอะนะ... ฉินหลั่ง" ฉินหลั่งนิ่งอึ้งไป ดวงตาเบิกโตจ้องไปทาง เส้เหวินจิ้ง พวกเราคบกันมาปีกว่าแล้วน่ะ เธอจะมาบอกเลิกฉันง่ายๆตอนนี้เหรอ?

"ใช่เราเลิกกันเถอะ!"

เส้เหวินจิ้ง จ้องกลับมาที่ ฉินหลั่ง แบบไม่คิดหลบซ่อน นายลองคิดดูสิเวลาออกไปกินข้าวกับนาย ก็ได้กินแต่ร้านข้างถนน เครื่องสำอางที่นายซื้อให้ก็มีแต่ของราคาถูกที่สุด นายดูทั้งเนื้อทั้งตัวนาย ตอนนี้สิ มีแต่ของจากร้านแผงลอยที่ราคาไม่เกินสองร้อยหยวนด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เดินกับนาย คนอื่นก็เอาแต่คอยหัวเราะเยาะฉัน นายไม่รู้หรือไง

ขณะที่ เส้เหวินจิ้ง พูดน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความแค้นที่ฝังแน่น

เส้เหวินจิ้ง หันไปคว้าแขนของ จูจี้เหวิน ที่อยู่ข้่งๆ และพูดเป็นเชิงอวดให้ ฉินหลั่ง ว่า "นี้ต่างหากที่เป็นแฟนของฉัน ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉัน เส้เหวินจิ้น กับนายจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป อย่ามาก่อกวนฉันอีก!"

"ดูท่าว่านายคงจะเป็นแฟนเก่าที่ไร้ประโยชน์ของ เหวินจิ้ง สินะ" จูจี้เหวิน ยิ้มยั่วยุมองไปทางฉินหลั่ง ฉินหลั่งที่บนตัวสวมเสื้อกันฝน กางเกงกับรองเท้าเปื้อนน้ำโคลนช่างน่าอนาถอย่างที่สุด จูจี้เหวิน ยื่นมือออกปรับถุงที่อยู่ในมือของฉินหลั่ง แล้วหยิบเอาดูเร็กซ์ที่อยู่ในถุงออกมา แล้วเขย่าเล่นในมือ ก่อนจะหัวเราะเสียงเบา แล้วพูดกับฉินหลั่งว่า "มาโรงแรมเพื่อส่งดูเร็กซ์กับผู้ชายของแฟนเก่าถึงที่ พี่ชาย นอกจากนายแล้วคงไม่มีคนอื่นอีก ช่างใจกว้างอะไรอย่างนี้ ฮ่าฮ่า!"

"ทำไมนายยังไม่รีบไสหัวไปอีก" เส้เหวินจิ้งตะคอกด่าฉินหลัง

"เขาไม่ไปก็พอดีเลย ฉันว่าเขาคงอยากเห็นเธอโดนฉันจัด พวกเรามาจัดโชว์สดต่อหน้าเขาหน่อย..." จูจี้เหวินพูดพร้อมยิ้มมุมปาก แล้วมองไปทางฉินหลั่ง

มองดูชายหญิงคู่นี้ที่อยู่ตรงหน้า อารมณ์ของฉินหลั่งก็แย่จนถึงที่สุด เขาค่อยๆหันหลังกลับ ค่อยๆเดินออกจากห้องทีละก้าว

"พี่ชาย นายไม่เก็บตังค์แล้วหรอ เหอะ ยอดเยี่ยม ยกแฟนสาวให้ฉันแล้วยังแถมถุงยางอนามัยให้ฟรีอีก" จูจี้เหวินมองแผ่นหลังที่ไร้วิญญาณของฉินหลั่ง แล้วรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ ก่อนจะปิดประตูห้องลง

ตอนออกมาฝนก็ตกหนักกว่าเดิม แล้วฉินหลั่งก็ดึงเสื้อกันฝนทิ้ง สายฝนหนาวเหน็บทำให้เขาเปียกไปทั้งตัว แต่ก็ทำให้สมองเขาโล่งขึ้นบ้างเล็กน้อย ที่เส้เหวินจิ้งพูด ท้ายที่สุดแล้วก็แค่รังเกียจที่เราจน หึ เสียผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว รักแต่เงินอย่างนี้ เขาควรจะขอบคุณด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงยังเจ็บปวดใจอยู่ล่ะ?

"ครืด ครืด"

โทรศัพท์เสียงหมี่ที่อยู่ในกระเป๋าสั่นขึ้น ฉินหลั่งล้วงออกมา มีข้อความเข้ามาหนึ่งฉบับ แต่ตอนที่เห็นเลขหมายที่ส่งเข้ามา ทั่งทั้งตัวของฉินหลั่งก็ถึงกับตุกวูบ และหยุดเท้าลงทันที

"จากกำหนดการวิจัยโดยวงศ์ตระกูล ลูกหลานตระกูลฉิน ฉินหลั่งผ่านการประเมินการฝึกทดสอบความยากจนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะได้รับสิทธิ์ครอบครองทรัพย์สมบัติที่เป็นส่วนแบ่งทั้งหมดของวงศ์ตระกลู"

ฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบบนหน้าจอ ทำให้ข้อความนี้ค่อยเลือนรางเจ็ดปีแล้ว ที่ครอบครัวเขาจัด "การฝึกทดสอบความยากจน" ให้เขา ในที่สุด ก็จบสิ้นเสียที!

เจ็ดปีแล้ว เพราะความจน ทำให้ฉินหลั่งถูก ดูถูกดูแคลน ต้องเจอกับความยากลำบากมานับไม่ถ้วน ตอนนี้มันเหมือนกำลังฉายภาพยนต์ที่ละฉากเข้ามาในหัวของฉินหลั่ง ถ้าไม่ใช่เพราะข้อความนี้ ฉินหลั่งก็แทบจะลืมไปแล้ว ว่าตัวเองเป็นซูเปอร์ริชรุ่นที่สอง แต่ว่าตอนนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างของเขามันได้กลับมาแล้ว

เช้ารุ่งขึ้นวันต่อมา หลังจากที่ฉินหลั่งตื่นแล้ว ก็เรียกรถแท็กซี่แบบที่พบเห็นได้ยาก แล้วตรงไปธนาคารซิตี้แบงก์ที่อยู่ในตัวเมืองทันที

สถานที่ตั้งของธนาคารซิตี้แบงก์ อยู่ใจกลางย่านธุรกิจของเมืองจีนหลิง ที่นั้นเป็นศูนย์รวมของธุรกิจชั้นนำของเมืองจีนหลิง

รอบๆธนาคารซิตี้แบงก์รายล้อมไปด้วยรถหรู ผู้คนที่เดินอยู่รอบๆจัตุรัส ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวหรือออร่า ต่างก็มีสิ่งที่ช่วยยืนยันตัวตนของพวกเขาทีทำให้รู้ว่า พวกเขารวย

ฉินหลั่งก้าวเท้ารีบเข้าไปที่หน้าประตูของธนาคาร แล้วดันประตูเปิดเข้าไปที่ห้องโถง

"โอ้ย"

ประตูของห้องโถงสามารถดันได้ทั้งสองด้าน ฉินหลั่งดันอย่างบ้าบิ่นเกินไปหน่อย ทำให้ดันไปชนเข้ากับผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งที่กำลังเดินสวนออกมา ฉินหลั่ง รีบกล่าวขอโทษออกไป "ขอโทษครับ ผมมองไม่เห็นคุณ"

"ฉันล่องหนอยู่หรือไง คุณถึงมองไม่เห็นฉัน" ผ้หญิงผมยาวคนนั้นกุมหน้าผาก แล้วมองมาทางฉินหลั่งอย่างโกรธเคือง

ทางนั้น ผู้จัดการหยางซือฉีที่อยู่ในห้องโถง รีบก้าวมาทางนี้พร้อมกับ รองเท่าส้นสูงทันที แล้วถามสถานการณ์จากผู้หยิงผมยาวคนนั้นก่อน ผู้หญิงผมยาวคนนั้นปล่อยมือลง แล้วมองประเมินฉินหลั่งอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าทั้งตัวของฉินหลั่ง เต็มไปด้วยของจากร้านแผงลอย ก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา

ธนาคารซิตี้แบงก์ไม่เหมือนกับธนาคารทั่วไป เป้าหมายบริการหลักคือ นักธุรกิจระดับไฮเอนด์ เธอเองก็มาที่นี้กับคุณพ่อของเธอ แล้วฉินหลั่งมาที่นี่ทำไมกัน?

"คุณผู้ชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณมาเพื่อ..." หยางซือฉีถามออกไปด้วยรอยยิ้ม

ดูจากรูปลักษณะอายุของฉินหลั่งแล้ว ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เป้าหมายบริการของธนาคารซิตี้แบงก์เลย

ฉินหลั่งเปิดปากพูดออกไปทันทีเลยว่า "ผมมาเบิกเงิน"

"เบิกเงิน?" ผู้หญิงที่อยูด้านข้างอุทานออกมาด้วยความตกใจ และเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเหยียดหยามอย่างรวดเร็ว หัวเราะเสียงเย็นและมองไปทางฉินหลั่ง

จะเบิกเงินอย่างน้อยนายก็ต้องมีบัตรสิ

การทำบัตรของธนาคารซิตี้แบงก์ มันไม่ใช่อะไรที่ง่ายดายขนาดนั้น จำเป็นต้องมีเงินฝากขั้นต่ำหนึ่งล้านบาท ถึงจะมีสิทธิ์เปิดบัตรได้

และภาพลักษณ์ของฉินหลั่งที่อยู่ตรงหน้า จะสามารถเปิดบัตรได้หรือไม่มันก็เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

"คุณมีบัตรหรือเปล่าค่ะ?" หยางซือฉีพูดยิ้มๆ เขารู้สึกว่าฉินหลั่งจะต้องไม่มีประสบการณ์แน่นอน ไม่รู้กฏของทางธนาคารของพวกเขา หรืออาจจะคิดว่าบัตรของธนาคารอื่นจะมาใช้กับที่นี่ได้ด้วย

"ไม่มี" ฉินหลั่งส่ายหน้า

ผู้หญิงผมยาวที่ยืนอยู่ด้านข้างพอได้ยินคำตอบที่แสนซื่อของฉินหลั่งแล้วก็ทนไม่ได้ที่จะหลุดขำออกมา ตอนนี้แทบไม่อยากจะหันไปมองฉินหลั่งแล้ว

"ลูก ไปกันเถอะ" ตอนนั้นเอง คุณพ่อของผู้หญิงผมยาวคนนั้นก็จัดการใบเสร็จที่อยู้ในมือ แล้วเดินตรวมา

"ฉันกับคุณพ่อขอตัวก่อนนะคะ ผู้จัดการหยาง" ผู้หญิงผมยาวคนนั้นยื่นมือไปจับมือหยางซือฉีสองที แล้วสายตาก็วนรอบตัวฉินหลั่งอีกครั้ง "ผู้จัดการหยางคะ คนแยยนี้ส่งผลไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของธนาคารพวกคุณ กับความรู้สึกของลูกค้าอย่างพวกเรามากนะคะ หวังว่าพวกคุณจะไม่ปล่อยให้เกิดเหตูการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะคะ"

เมื่อหญิงผมยาวนั้นพูดจบ ก็คล้องแขนคุณพ่อ แล้วดันประตูเดินออกไปทันที

"เดินทางปลอกภัยค่ะประธานส้ง" หยางซือฉีเดินไปส่งถึงหน้าประตู แล้วมองส่งพ่อลูกคู่นั้นขึ้นรถขับออกไป ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องโถงด้วยความแค้นเคืองใจ ตั้งใจแน่วแน่ว่า จะต้องเข้าไปเชิญฉินหลั่งออกไป

เอะ! คนหายไปไหนแล้ว?

ตรงจุดที่ฉินหลั่งยืนอยู่เมื่อกี้ไม่มีคนแล้ว หยางซือฉีสงสัยอยู่ครู่ใหญ่ หรือว่าเจ้าหมอนั้นจะเกิดละอายใจขึ้นมา เลยแอบออกไปแล้ว

เมื่อหยางซือฉีคิดแบบนั้น ข้างในใจก็รู้สึกวางใจขึ้นมา และกำลังเตรียมจะกลับไปทำงานต่อ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเงาของคนผู้หนึ่งเข้า

เจ้าหมอนั้น!

ถึงว่าทำไมเมื่อครู่ไม่เห็นเขา เพราะเขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องรับแขกวีไอพีแล้ว เมื่อครู่ถูกเสาของห้องโถงบังไว้ ทำให้มองไม่เห็นเงาของเขา

ห้องรับแขกวีไอพีไว้เพื่อต้อนรับแขกที่มีระดับสูงขึ้นไปอีก จัดเตรียมไว้สำหรับลูกค้าที่มียอดเงินฝากสูงกว่าสามสิบล้านขึ้นไป

ฉินหลั่งไม่มีแม้กระทั้งบัตร ปล่อยให้เขาเข้าไปแบบนี้ไม่ได้จะทำให้ถูกผู้จัดการฝ่ายลูกค้าด่าเธอได้อย่างไร

"หยุดตรงนั้นอย่าขยับนะ" ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน หยางซือฉีตะโกนเสียงดังออกไป ลูกค้าคนอื่นต่างหันมามองเธอ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจที่เธอทำเสียงเอะอะ หยางซือฉีทำได้แค่ยิ้มอย่างขออภัย ในขณะเดียวกันก็เดินไปทางฉินหลั่งด้วยความรวดเร็ว

ส่วนฉินหลั่งก็กำลังเปิดประตูห้องรับแขกวีไอพี และเดินเข้าไปด้านในเรียบร้อยแล้ว